Bernard (56) heeft al vier maatjes begeleid. Aan stoppen denkt hij niet. “Dit vrijwilligerswerk geeft me energie.”

“Toen ik begin dertig was, vond ik op een bepaald moment dat mijn leven wel heel erg om mijzelf draaide. Ik vond het leuk en belangrijk om wat meer te gaan betekenen voor een ander. In eerste instantie kwam ik terecht bij een Rotterdams maatjesinitiatief. Ik begeleidde mijn eerste maatje vanuit die organisatie. Totdat ik erachter kwam dat er bij mij in de buurt – ik woon in Scheveningen - ook zoiets zat: Vitalis. Veel handiger natuurlijk, zo dichtbij. Inmiddels ben ik al een jaar of tien betrokken bij Vitalis en heb ik al drie jongens via hen begeleid.”

Gewoon jezelf zijn

“Wat me aan maatje zijn heel erg aanspreekt, is dat het draait om gezelligheid. Je hoeft niets ingewikkelds te doen of te kunnen, geen expert te zijn, gewoon jezelf zijn is genoeg. Leuke dingen doen met een kind of jongere en hem of haar wat extra aandacht geven. Wat ik ook fijn vind, is dat je niet alleen een kind helpt, maar ook meteen een heel gezin. Door een kind even uit de gezinssituatie te halen, geef je een ouder ook lucht. Hubert van negen, die ik nu begeleid, heeft een meervoudig gehandicapt zusje en een alleenstaande moeder. Daardoor is hij beperkt in zijn bewegingsruimte, zomaar een uitstapje maken is voor hen niet vanzelfsprekend. Het is mooi dat ik hem dit wel kan bieden.

Eens in de twee weken haal ik Hubert op zondag op. Ik heb daar altijd zin in, het voelt nooit als een belasting, ik beleef er juist heel veel plezier aan. Ik neem Hubert graag mee naar musea, zo zijn we allebei fan van Naturalis en van de wonderkamers van het gemeentemuseum Den Haag. Als we er eenmaal zijn, krijg ik hem bijna niet meer weg. Hubert was nog nooit in een museum geweest, ik vind het heel leuk om zijn wereld iets groter te maken. Ook gaan we vaak naar een voetbalveldje in de buurt. In het begin vond hij het eng tussen de andere kinderen, inmiddels durft hij zijn positie in te nemen. Het is zo mooi om die ontwikkeling bij hem te zien.”

Verrijking

“Ik ben van plan om contact met Hubert te houden, net als ik met mijn andere maatjes heb gedaan. Mijn eerste maatje Milan is inmiddels 22 jaar oud en komt nog steeds eens per maand een hapje bij me eten. Dat vinden we allebei gezellig. Ook twee anderen die ik heb begeleid zijn inmiddels volwassen, ook met hen heb ik nog steeds contact. Met één van hen ben ik onlangs nog naar een Feyenoord-wedstrijd geweest, heel leuk.

Ik heb zelf geen partner en kinderen, wel heb ik een eigen bureau voor beleidsrealisatie waar ik druk mee ben. Tijdens de zondagen met Hubert denk ik even niet aan mijn eigen sores, dat vind ik heel prettig. Het draait dan helemaal om hem.

Ik vind het fijn dat ik soms met een casemanager van Vitalis kan sparren. Ook heb ik veel aan de intervisiegroep die eens per maand plaatsvindt. Daarin kun je leren van de andere vrijwilligers. Ik vind het leerzaam om te zien hoe anderen dingen aanpakken. Ik zit al snel in de ‘oplosmodus’, wil graag van alles doen en regelen voor een gezin, wat eigenlijk helemaal mijn taak niet is. Door die intervisiegroep van Vitalis heb ik geleerd om bijvoorbeeld door te verwijzen naar een maatschappelijk werker, dat is veel prettiger.

Maatje zijn is absoluut een verrijking van mijn leven. Ik doe dit vrijwilligerswerk niet alleen voor anderen, maar zeker ook voor mezelf. Het geeft me energie.”

Enthousiast geworden? Lees meer ervaringen of: 

Word maatje!