Doordat de oudste zoon van Amber(42) een zware vorm van autisme heeft, kan ze minder aandacht geven aan haar jongste zoon Sammy (7). Een maatje van Vitalis biedt uitkomst.

‘In de zomer van 2022 wist ik het even niet meer. De thuissituatie was erg onrustig en ik had mijn handen vol aan mijn oudste zoon van acht die autisme heeft. Bovendien ben ik zelf chronisch ziek: ik heb een blijvende vorm van bekkeninstabiliteit waardoor ik weinig kan. Ik vond en vind het rot voor Sammy, mijn jongste. Hem de aandacht geven die ik wil, lukt gewoon niet, hoe graag ik ook zou willen. Sammy's broer eist alle aandacht op, daar kan hij niks aan doen. Op een dag sprak ik erover met de juf van Sammy, ik zat in een flinke dip en zei tegen haar dat ik het gevoel heb dat hij aandacht mist. Zij stuurde me door naar de schoolmaatschappelijk werker en die noemde Vitalis Maatjes. Ik had er nooit van gehoord, maar zij dacht dat het wel iets zou zijn voor Sammy. Met een vrijwilliger van Vitalis zou hij een dagdeel per week iets leuks gaan doen en even wat een-op-een aandacht krijgen.’

Sceptisch

‘In het begin was ik best sceptisch: wat zouden die vier uurtjes per week voor verschil maken? Inmiddels weet ik: heel veel. Maar toen leek het me weinig. Ik vond het ook best spannend dat een vreemde met mijn zoon op pad zou gaan. De casemanager van Vitalis legde uit dat alle vrijwilligers gescreend worden en een training krijgen. Laten we het maar proberen dan, dacht ik, zonder al te hoge verwachtingen. Ik had meteen een goed gevoel bij Marlous, het maatje dat aan mijn zoontje werd gekoppeld. Onze eerste ontmoeting kan ik me niet eens meer herinneren, omdat ik het gevoel heb dat ik haar al veel langer ken. Inmiddels, bijna een jaar later, ben ik helemaal om. Vitalis is een gouden greep geweest. Marlous is geweldig en Sammy vindt het ontzettend fijn om met haar leuke dingen te doen. Ze bedenkt van alles: ze zijn al samen naar de dierentuin geweest, naar pretpark Drievliet, naar de Ontdekhoek in Rotterdam. Maar soms gaan ze ook gewoon lekker bij haar thuis koekjes bakken of puzzelen. Of met haar twee teckels spelen.

Voor mijzelf betekenen die vier uur heel even tijd voor mezelf. Ik ben vaak kapot door mijn ziekte en het zorgen voor mijn oudste. Op de woensdagmiddagen kan ik nu heel even ontspannen en opladen. En ik merk dat Sammy geniet van de aandacht van Marlous. Precies wat ik hem zo gunde.’

Dikke maatjes

‘Sammy is best mensenschuw. Het duurt lang voordat hij bij iemand loskomt en helemaal zichzelf is. Wat dat betreft vond ik het ook spannend: zou hij wel kunnen wennen aan Marlous? Maar inmiddels zijn ze echt dikke maatjes. Sammy kijkt er elke week weer naar uit als zij hem komt ophalen uit school. Eerst was hij bang voor honden, maar nu vindt hij haar teckels leuk. Bij Marlous kan hij echt even kind zijn, hier thuis wordt er best veel van Sammy gevraagd. Tegen hem zeg ik vaak: ‘jij begrijpt dat toch wel’ en ‘jij mankeert toch niks’, waarbij ik hem met zijn autistische broer vergelijk. Soms voel ik me daar schuldig om, want Sammy is natuurlijk ook gewoon een kind. Hij is best een binnenvetter, zal zich niet snel uiten bij mij, omdat hij mij niet wil belasten. Aan Marlous heb ik gevraagd of zij hem af en toe wil peilen en dat doet ze nu. Ook wat dat betreft heeft Sammy ontzettend veel aan haar, met Marlous praat hij makkelijker.

Het jaar is bijna voorbij, dat vind ik ontzettend jammer. Wel heeft Marlous beloofd dat ze contact blijft houden. Gelukkig maar, want ik zou het rot vinden voor Sammy als ze weer uit zijn leven verdwijnt. Het voelt inmiddels alsof Marlous bij de familie hoort. Dankzij haar en dankzij Vitalis gaat het zowel met mij als met Sammy een stuk beter dan vorig jaar.’

Enthousiast geworden? Lees meer ervaringen of: 

Word maatje!